من از ادوار دور می آیم.
من از منارهای بی سؤالِ عمود
از کودن کهن سنگ های صبور
بی اعتنا گذشته ام
من ازچشم های پر اشک شور
از جدایی های بی پایانِ مهربانان دور
دل شکسته گذر کرده ام
من از دخمه های خالی خانگاه
از خیالات پر زرق و برق نور
من از رقص بی اتفاق و حوصله کُشِ سَماع
از بوق و کرنای عشق بازی با خدای پُر زور
به سرگیجه گذر کرده ام
این خیس گردابِ خاطراتِ پُر خزه
چشمهایم،
این شاهدانِ تلخ وشیرین زندگی را
بی مهابا به کابوس های پی در پی دوخته ام
من بیداد خشونت را دیده ام
بی خواب،
قتل های پر شکنجۀ فرزندانِ گرسنگی را زیسته ام
من معنایِ مسخرۀ فرمان را
کوه قلّابی قاف را
هابیل و قابیل را
شکاف دریا با عصا را
شعبده بازیِ موبدانِ خوش صحبت پیر را
شراب به جای خونِ مسیح را
به کراهت بلعیده ام
من شفای پیر چشمی و آب مروارید را
با کهنه گندِ پیراهنی در چاه را
من همه اسطوره های مسخره امید را
به تظاهرِ باور، تحمل کرده ام
من از زاهدانِ حسودِ قدرتِ بی عرض و طول
ازعاشقانِ بقای بی حد و حدود
من از وحشتناک ترین شعرهای “وحدتِ وجود”
ازهولناک ترین قصیدهای تمکینِ به زور
به دل پیچه، روایت های مکرّر شنیده ام
من تاریخِ قهرمانانِ متوسطِ بی زور را
خائن شَهانِ پر شهوتِ تو خالیِ پَر زور را
سردارانِ سر در گٌمِ این آستان وآن آستان را
باغ فین و مشاورانِ پرتدبیررا
به ناباوری خوانده ام
من پچ پچ های فتنه و آشوب در فضای مجازی سرد را
تکه تکه نا کامیِ ایران و مردم مغلوب را
با تلخیِ افسوس
بارها سوخته ام
آری،
من درتلاطم نهرهای جوانِ پر نَوید
پژواکِ خنده های مخفی مردمم را شنیده ام
من از بوسه های آتشینِ لبهای خشکِ کویر چشیده ام
من از سرود آزادیِ روان در بندبندِ زندان های جدید
من از طنینِ زیبای سکوتِ برف
درارتفاع پُر غرورِ کوهای قدیم
باز می گردم
هرآزموده را سال ها زیسته ام
هر آزمون را سال ها مُرد ه ام
و اکنون سبکتر از پیش از تولدم
در تاریکی مطلقِ شب
با سایۀ تو درآمیخته ام
من پل بهشتِ پیشِ روی
پله های فرار از این جهنمِ زور
من همۀ قول هایم به خدایان را
بی تردید شکسته ام
تا به شوق با تو بودن
با سایۀ خستۀ تو درآمیزم
تا بدانی،
تا بدانی کیستم
تا بدانی کیستیم.
بهروز قربانیان